اهتکار صیفی جات به دست نماینده سمنان خبرساز شد

گوجه فرنگی، (Solanum lycopersicum)، گیاه گلدار از خانواده گل شب بو (Solanaceae) که به طور گسترده برای میوه های خوراکی آن کشت می شود.

گوجه فرنگی که به عنوان یک سبزی برای اهداف تغذیه ای برچسب گذاری شده است، منبع خوبی از ویتامین C و لیکوپن فیتوشیمیایی است.

میوه ها معمولاً به صورت خام در سالاد خورده می شوند، به عنوان سبزی پخته سرو می شوند، به عنوان مواد تشکیل دهنده غذاهای آماده مختلف و ترشی استفاده می شود.

گوجه فرنگی در صیفی جات امروز تهران موجود است.

علاوه بر این، درصد زیادی از محصول گوجه فرنگی در جهان برای فرآوری استفاده می شود.

محصولات شامل کنسرو گوجه فرنگی، آب گوجه فرنگی، سس کچاپ، پوره، رب، و گوجه فرنگی خشک شده در آفتاب یا تفاله خشک شده است.

بوته‌های گوجه‌فرنگی معمولاً بسیار منشعب هستند و 60 تا 180 سانتی‌متر (24 تا 72 اینچ) گسترش می‌یابند و در هنگام باردهی تا حدودی دنباله‌دار می‌شوند، اما تعداد کمی از آنها فشرده و قائم هستند.

برگها کم و بیش کرکدار، به شدت بو، مرکب به شکل پینه ای و تا 45 سانتی متر (18 اینچ) طول دارند.

گل های پنج گلبرگ زرد، 2 سانتی متر (0.8 اینچ) قطر، آویز و خوشه ای هستند.

میوه ها توت هایی هستند که قطر آنها از 1.5 تا 7.5 سانتی متر (0.6 تا 3 اینچ) یا بیشتر متغیر است.

آنها معمولاً قرمز، مایل به قرمز یا زرد هستند، اگرچه انواع سبز و بنفش وجود دارد، و شکل آنها از تقریبا کروی تا بیضی و کشیده تا گلابی شکل متفاوت است.

هر میوه حاوی حداقل دو سلول از دانه های کوچک است که توسط خمیر ژله ای احاطه شده اند.

این گیاه به هوای نسبتاً گرم و نور زیاد خورشید نیاز دارد.

این گیاه عمدتاً در گرمخانه ها در آب و هوای سردتر رشد می کند.

معمولاً گوجه‌فرنگی‌ها را می‌چسبانند، می‌بندند یا در قفس می‌بندند تا ساقه‌ها و میوه‌ها را از زمین دور نگه دارند، و آبیاری مداوم برای جلوگیری از پوسیدگی انتهای شکوفه و ترک خوردن میوه‌ها ضروری است.

این گیاهان به تعدادی از آفات و بیماری ها از جمله پژمردگی باکتریایی، سوختگی زودرس، ویروس موزاییک، پژمردگی فوزاریوم، نماتدها و کرم شاخ گوجه حساس هستند.

بسیاری از این مشکلات را می توان با تناوب زراعی، استفاده از قارچ کش ها و آفت کش ها و کاشت واریته های مقاوم کنترل کرد.

گوجه فرنگی ریز (S. pimpinellifolium) یک گونه نزدیک به هم است و توسط پرورش دهندگان برای هیبریداسیون چندین گونه گوجه فرنگی مقاوم به آفات و بیماری استفاده شده است.

گونه‌های وحشی در کوه‌های آند آمریکای جنوبی، احتمالاً عمدتاً در پرو و اکوادور منشأ گرفته‌اند و گمان می‌رود که در مکزیک پیش از کلمبیا اهلی شده باشند.

نام آن از کلمه Náhuatl (آزتک) tomatl گرفته شده است.

گوجه فرنگی در اوایل قرن شانزدهم توسط اسپانیایی ها به اروپا معرفی شد و به نظر می رسد اسپانیایی ها و ایتالیایی ها اولین اروپایی ها بودند که آن را به عنوان یک غذا پذیرفتند.

در فرانسه و شمال اروپا گوجه فرنگی در ابتدا به عنوان یک گیاه زینتی پرورش داده می شد و با سوء ظن به عنوان یک غذا در نظر گرفته می شد، زیرا گیاه شناسان آن را به عنوان یکی از بستگان بلادونا سمی و شب بو کشنده می شناختند.

در واقع، ریشه و برگ گیاه گوجه فرنگی سمی است و حاوی نوروتوکسین سولانین است.

ایتالیایی‌ها گوجه‌فرنگی را پومودورو (سیب طلایی) نامیدند، که این گمانه‌زنی را به وجود آورد که اولین گوجه‌فرنگی‌هایی که اروپایی‌ها می‌شناختند زرد بودند.

گفته می‌شود که فرانسوی‌ها آن را pomme d’amour (“سیب عشق”) می‌گفتند، زیرا تصور می‌شد که دارای خواص تقویت‌کننده جنسی است.

با این حال، برخی از محققان معتقدند که گوجه فرنگی در ابتدا نوعی بادمجان است که از بستگان نزدیک آن است.

بادمجان را pomme des Mours (سیب مورها) می نامیدند زیرا سبزی مورد علاقه اعراب بود و pomodoro و pomme d’amour ممکن است از مفاسد این نام باشند.

گوجه فرنگی از اروپا به آمریکای شمالی وارد شد.

توماس جفرسون آنها را در سال 1781 در Monticello بزرگ کرد.

گوجه فرنگی در اوایل سال 1812 برای غذا در لوئیزیانا استفاده می شد، اما تا سال 1835 در ایالت های شمال شرقی استفاده نمی شد.

تا اوایل 20 میلادی در ایالات متحده به محبوبیت گسترده ای دست پیدا نکرد. قرن. این گیاه در حال حاضر به صورت تجاری در سراسر جهان رشد می کند.