در اواسط قرن نوزدهم، یک زوج نیویورکی، چارلز و رز ناکس، شروع به ساخت پودر ژلاتین برای حل شدن در آب کردند. استفاده از این محصول به قدری آسان بود که در دهه‌های بعد، مبنایی برای صدها دستور العمل خانگی برای دسر، کیک و شیرینی‌های نمکی شد.
در قرن بیستم، ژله تک نفره در فهرست رایج ترین شیرینی ها در کنار شکلات یا آب نبات سفت جای دائمی گرفتند. ژله های طعم دار غنی شده با شکر ، طعم دهنده ها و مواد رنگی شروع به فروش کردند.
و همچنین دسرهای آماده و شیرینی های ژلاتینی. نسل چهل ساله‌های امروزی مطمئناً ژله‌های قندی را که در دوران کمونیستی رایج بودند، به خوبی به خاطر دارند.
لوبیای ژله ای نیز در موج محبوبیت شیرینی های ژلاتینی ایجاد شدکه هنوز هم کودکان را در سراسر جهان تا به امروز جذب می کند.
در ایالات متحده ، نوشیدنی هایی به نام Jell-O نیز وارد قانون الکلی شده است که ژلاتین را با نوشیدنی های قوی مانند ودکا ، رم یا تکیلا ترکیب می کند.
نتیجه ژله های کوچک و روان تر با رنگ های مختلف است که در مهمانی ها در لیوان های کوچک سرو می شود.ژله می تواند سطوح مختلفی از سختی داشته باشد که معمولاً به محتوای ژلاتین بستگی دارد.
حتی برای نیازهای صنایع غذایی مقیاس خاصی به نام مقیاس بلوم ساخته شده است که نیرویی را که باید برای غوطه ور کردن یک پیستون با قطر خاص در ژله در دمای 10 درجه سانتیگراد استفاده شود تعیین می کند.
قوام “لرزنده” ژله مستقیماً به دلیل خواص کلاژن، پروتئینی است که وقتی تحت فرآیند هیدرولیز در دمای بالاتر قرار می گیرد، پیوندهای پپتیدی خود را از دست می دهد.
هنگامی که ژله سرد می شود، پیوندها بازسازی می شوند، اما حباب های مایعی که بین آنها گیر کرده است، به ظرف فرم ژل مورد نظر می دهد.
بیایید اضافه کنیم که قوام مشابهی را می توان با جایگزین های ژلاتین بدون پروتئین حیوانی به دست آورد، مانندآگار آگار ، کاراگینان یا پکتین .
