فواید کفش برای سلامتی در زمینه بیماری های استوایی نادیده گرفته شده به خوبی شناخته شده است.
کفش علاوه بر محافظت و راحتی برای پاها، آسیب پذیری را در برابر طیف وسیعی از بیماری های مرتبط با پا کاهش می دهد.
نمونه‌های رایج بیماری‌های مرتبط با راه رفتن پابرهنه عبارتند از: زخم بورولی، لارو مهاجر پوستی، تنگیازیس، عفونت کرم قلابدار، عفونت کرمی منتقله از خاک، استرونژیلوئیدازیس و لپتوسپیروز.
کفش مردانه شیک را می توانید از نمایندگی ها خریداری نمایید.
این بیماری ها عمدتاً کودکان بین 5 تا 15 سال را به ویژه در کشورهای با درآمد کم و متوسط تحت تأثیر قرار می دهند.
کفش همچنین یک متغیر مهم رفتاری مرتبط با ایجاد پودوکونیوز است.
برخلاف سایر بیماری‌های مرتبط با پا، نسبت کودکان در سن مدرسه که تحت تأثیر پودوکونیوز قرار می‌گیرند، اندک است، زیرا تماس طولانی مدت پابرهنه با ذرات معدنی محرک در خاک برای توسعه بیماری ضروری است.
با این حال، حساسیت ژنتیکی شانس ابتلا به پودوکونیوز را افزایش می دهد و شواهد حاکی از اهمیت تعامل بین خطر ژنتیکی بالا در ایجاد این بیماری و استفاده ناکافی از کفش است.
با این حال ساکنان روستایی در مناطق بومی تصورات غلطی در مورد تعامل حساسیت ژنتیکی، قرار گرفتن در معرض خاک و استفاده از کفش در ایجاد پودوکونیوز دارند که به عنوان موانعی برای استفاده بهینه از کفش های محافظ عمل می کند.
مطالعه‌ای که در منطقه Wolaita در جنوب اتیوپی انجام شد، استفاده مداوم (یعنی همه روزه روزانه) از کفش را در میان کودکان پیش‌دبستانی در خانواده‌های مبتلا به پودوکونیوز تنها 31 درصد گزارش کرد.
در مطالعه دیگری بر روی کودکان مدرسه ای، استفاده مداوم از کفش 54 درصد گزارش شد، اگرچه خاک چسبنده مشاهده شده روی پای کودکان نشان می دهد که برخی از کفش ها (مانند صندل های باز) در جلوگیری از قرار گرفتن در معرض خاک موثر نیستند.
اگرچه این گزارش‌ها شواهد مهمی ارائه می‌دهند، ممکن است سوگیری‌ها منجر به عدم اطمینان از استفاده ناکافی از کفش شده باشد.
در یک مطالعه استفاده از کفش کودکان توسط مراقبان گزارش شد و ممکن است تحت تأثیر سوگیری مطلوبیت اجتماعی قرار گرفته باشد.
در مطالعه دوم [12] کودکان در ساعات مدرسه مورد ارزیابی قرار گرفتند که منجر به برآورد بیش از حد استفاده از کفش شد زیرا کودکان در مناطق روستایی تمایل به پوشیدن کفش در مدرسه داشتند.
ما پیشنهاد می‌کنیم که تخمین‌های استفاده از کفش و درجه محافظت اعطا شده ممکن است متفاوت باشد اگر بچه‌ها خودشان این رفتار را گزارش کنند و اطلاعات بین کودکان بدون توجه به حضور در مدرسه جمع‌آوری شود.
علاوه بر این، شواهد کمی در مورد تأثیر عوامل اجتماعی-اقتصادی بر استفاده از کفش در میان کودکان روستایی در سن مدرسه که بسیار مستعد ابتلا به پودوکونیوز هستند، وجود دارد.
مطالعات کیفی قبلی نقش محدودیت‌های مالی را در محدود کردن توانایی والدین برای تهیه تعداد کافی جفت کفش برای فرزندان خود گزارش کرده‌اند.
مطالعات اپیدمیولوژیک اجتماعی مدت‌هاست که ارتباط نزدیکی بین عوامل اجتماعی-اقتصادی و رفتارهای بهداشتی مشاهده کرده‌اند.
به گفته گیدنز، عوامل اجتماعی-اقتصادی شرایط اجتماعی را ایجاد می کنند که می توانند رفتارهای پیشگیرانه را محدود یا فعال کنند.
با مزیت اجتماعی-اقتصادی، منابع و دسترسی به ساختارهای فرصت حاصل می شود که شانس زندگی را افزایش می دهد و قابلیت های پیشگیری از بیماری را گسترش می دهد.
به گفته گلیمور و همکارانش، افراد به دلیل محدودیت‌های اقتصادی-اجتماعی مجبور به رفتارهای ناسالم هستند.
