قالیچه های ایرانی به دلیل مدولار بودن معماری ایرانی به طور سنتی در اندازه های استاندارد ساخته می شوند تا متناسب با فضاهای استاندارد فرش شوند.
قالیچه ها و فرش ماشینی شش متری نگین مشهد ویژگی های منحصر به فرد خود را ارائه می دهند.
بافته‌های عشایری برخلاف نمونه‌های شهری خود، بر اساس طرحی از پیش ساخته نمی‌شوند، بلکه به دنبال طرحی خودانگیخته که محصول لحظه‌ای زودگذر است، تکه‌ای منحصر به فرد است که شاید دیگر هرگز تکرار نشود.
بافندگی افقی مخصوص چادرهای عشایر.
قالی های ایرانی را با توجه به اندازه می توان به دو دسته تقسیم کرد.
فرش یا قالی (هر پیمانه بزرگتر از 6 متر) و قلیچه (یعنی حصیر، هر پیمانه کمتر از 6 متر).
بافندگی افقی مخصوص چادرهای عشایری پیچاندن فرش پس از شستشو، کاشان
سنت قالی بافی در ایران را می توان به دوران اولیه تاریخی جستجو کرد.
طی یک کاوش باستان شناسی خارق العاده در سال 1949، فرش استثنایی پازیریک در میان یخ های دره پازیریک، در کوه های آلتای در سیبری کشف شد.
این فرش در مقبره یک شاهزاده سکاها پیدا شد.
آزمایش رادیوکربن نشان داد که فرش پازیریک 500 سال قبل از دوران ما ساخته شده است.
ابعاد این فرش تقریباً 9.3 در 6.5 فوت (283 در 200 سانتی متر) و دارای 36 گره متقارن در هر سانتی متر مربع (232 در هر اینچ مربع) است.
تکنیک بافت پیشرفته به کار رفته در قالی پازیریک حاکی از سابقه طولانی تکامل و تجربه در این هنر است.
فرش پازیریک به عنوان قدیمی ترین فرش جهان شناخته می شود.
نقوش مرکزی آن به رنگ قرمز تیره و دارای دو حاشیه پهن است که در یک لبه آن ردیفی از آهو و در لبه دیگر سواران ایرانی نقش بسته است.
با این حال، گمان می رود که قالی کشف شده در پازیریک احتمالاً ساخت عشایری نیست، بلکه محصول مرکز تولید قالی هخامنشی است.
شواهد تاریخی نشان می دهد که دربار هخامنشی کوروش کبیر در پاسارگاد با قالی های زیبای ایرانی آراسته شده است.
این بیش از 2500 سال پیش بود.
گفته می شود که اسکندر دوم مقدونی از فرش های داخل آرامگاه کوروش کبیر در پاسارگاد خیره شده بود.
