دستگاه لیزر از جمله دستگاه لیزر رولی الکس وسیله ای است که اتم‌ها یا مولکول‌ها را تحریک می‌کند تا نور را در طول موج‌های خاصی ساطع کنند و آن نور را تقویت می‌کند و معمولاً یک پرتو بسیار باریک از تابش تولید می‌کند.
انتشار عموماً محدوده بسیار محدودی از طول موج های مرئی، مادون قرمز یا فرابنفش را پوشش می دهد.
انواع مختلفی از لیزرها با ویژگی های بسیار متنوع ساخته شده اند. لیزر مخفف عبارت “تقویت نور توسط انتشار تحریک شده تشعشع” است.
لیزر نتیجه پیشنهادی است که آلبرت انیشتین در سال 1916 ارائه کرد مبنی بر اینکه در شرایط مناسب اتم ها می توانند انرژی اضافی را به صورت نور به صورت خود به خود یا زمانی که توسط نور تحریک می شوند آزاد کنند.
فیزیکدان آلمانی رودولف والتر لادنبرگ اولین بار در سال 1928 انتشار تحریک شده را مشاهده کرد، اگرچه در آن زمان به نظر می رسید هیچ کاربرد عملی نداشته باشد.
در سال 1951، چارلز اچ. تاونز، که در آن زمان در دانشگاه کلمبیا در شهر نیویورک مشغول به کار بود، راهی برای ایجاد انتشار تحریک شده در فرکانس های مایکروویو فکر کرد.
در پایان سال 1953، او دستگاهی را به نمایش گذاشت که مولکول‌های آمونیاک “هیجان‌انگیز” را در یک حفره مایکروویو تشدید متمرکز می‌کرد، جایی که فرکانس مایکروویو خالص را منتشر می‌کردند.
تاونز این دستگاه را به دلیل «تقویت امواج مایکروویو با انتشار تحریک شده تشعشعات» میزر نامید.
الکساندر میخایلوویچ پروخوروف و نیکولای گنادیویچ باسوف از P.N. موسسه فیزیکی لبدف در مسکو به طور مستقل تئوری عملیات میزر را تشریح کرد.
برای کارهایشان هر سه جایزه نوبل فیزیک 1964 را به اشتراک گذاشتند.
در اواسط دهه 1950، انبوهی از تحقیقات میزر دنبال شد، اما میزرها تنها طیف محدودی از کاربردها را به عنوان تقویت کننده های مایکروویو کم نویز و ساعت های اتمی یافتند.
در سال 1957 تاونز به برادر شوهرش و دانشجوی سابق فوق‌دکتری در دانشگاه کلمبیا، آرتور ال. شاولو پیشنهاد کرد که آنها سعی کنند عمل میزر را به طول موج‌های بسیار کوتاه‌تر نور مادون قرمز یا مرئی گسترش دهند.
