شوینده ها علی الخصوص شوینده چند منظوره اکتیو مولکول های آمفی پاتیکی هستند که حاوی گروه های آبدوست قطبی یا باردار (سر) در انتهای گروه های هیدروکربنی بلند لیپوفیل (دم) هستند.
آنها همچنین به عنوان سورفکتانت شناخته می شوند زیرا کشش سطحی آب را کاهش می دهند.
این ویژگی های ساختاری به مواد شوینده اجازه می دهد تا در محیط های آبی جمع شوند.
در غلظت کافی بالا، ناحیه آبدوست قطبی هر مولکول به سمت املاح قطبی (آب) جهت گیری می شود.
در حالی که مناطق آبگریز با هم گروه بندی می شوند تا میسل های ترمودینامیکی پایدار با هسته های آبگریز را تشکیل دهند.
ناحیه هسته آبگریز میسل مواد شوینده با سطوح آبگریز پروتئین ها مرتبط می شود و منجر به کمپلکس های محلول پروتئین شوینده می شود.
ساختارهای واقعی میسل پیچیده تر و پویاتر هستند و به دلیل غلظت مواد شوینده و ترکیب محلول می توانند تغییر کنند.
شوینده های بیولوژیکی معمولاً برای مختل کردن غشای لیپیدی دوقطبی سلول ها به منظور آزادسازی و حل شدن پروتئین های متصل به غشاء استفاده می شوند.
برخی از شوینده ها را می توان برای حل کردن پروتئین های نوترکیب استفاده کرد، در حالی که برخی دیگر برای تثبیت، کریستالیزاسیون یا دناتوره کردن پروتئین ها توصیه می شوند.
شوینده‌ها می‌توانند در سطح مشترک آبی یا غیر آبی هماهنگ شوند و منجر به کاهش کشش سطحی، افزایش قابلیت امتزاج و تثبیت امولسیون‌ها شود. کاربردهای اضافی مواد شوینده عبارتند از:
- استخراج DNA و RNA
- حل کردن نمونه ها برای کاربردهای تشخیصی
- لیز سلولی
- آماده سازی لیپوزوم
- جلوگیری از رسوب معرف و آنالیت از محلول
- پیشگیری از اتصال غیر اختصاصی در ایمونواسی
غلظتی که در آن میسل ها شروع به تشکیل می کنند، غلظت بحرانی میسل (CMC) است. CMC حداکثر غلظت مونومر است و معیاری برای انرژی آزاد تشکیل میسل است.
هر چه CMC کمتر باشد، میسل پایدارتر است و مولکول‌ها کندتر در میسل ادغام می‌شوند یا از آن خارج می‌شوند.
